2e en 3e uitdaging zijn gelukt

Hoi allemaal,

Het is weer even geleden, maar hier zijn we dan weer na bijna een week. Ik ben ondertussen vandaag (maandag 22-09) van Lombok naar eiland Sumbawa gegaan. Een geheel niet toeristisch eiland. Dat is dan ook te zien aan het hotel. Het is hier echt azie. 1 fransman in Lombok ontmoet die met dezelfde lokale bus naar de ferry ging voor Sumbawa. We zijn nu beiden in hetzelfde hotel. Ik ga morgen in ieder geval nog 1 etappe doen hier en dan kijk ik of ik verder ga of terug ga naar lombok en daarna Bali.

Maar goed eerst maar mijn uitdagingen van de afgelopen tijd. De eerste was natuurlijk alleen op vakantie gaan. En dat bevalt me boven wel goed. De 2e uitdaging was het fietsen. Ik kan toch wel zeggen dat de bergen en het verkeer etc. me zeker niet tegengevallen zijn en het een erg leuke manier is om een land te leren kennen. Wel zweten, maar dan heb je ook wat.

De derde uitdaging zal ik wat meer op ingaan. Namelijk mijn beklimming van de Vulkaan Rinjani. Een tocht van 1300 + NAP naar 3765 + NAP. Het was een tocht van 3 dagen met een groepvan 7 mensen. We begonnen op vrijdag om 9.00 uur naar het basiskamp op 2640 + NAP. Na een behoorlijk slopende tocht waren we rond 17.30 uur gearriveerd. Ik was blij dat ik rustig gestart was, waardoor ik de tocht normaal kon afmaken. Het was erg stijl en veel zand waar we tegen op moesten. Toen kampement maken met de tientallen andere " expedities " op de bergkam. Na eten snel slapen om 20 uur. Om 2.00 uur 's nachts zaterdag ging de wekker en om 3.00 uur startte onze poging om de top te halen in het donker. Het werd uiteindelijk 3 uur ploeteren voor mij over soms een smalle bergkam en in het vulkaangruis, waarbij voor hele stukken 1 stap omhoog betekkende dat je een halve stap terugschoof. Erger als lopen in de sneeuw. We begonnen als totale groep, maar na een uur maakte ik samen met 2 franse jongens en een porter ons los van de groep. Uiteindelijk bereikte ik na een heleboel voldharding om 6.00 uur als eerste van onze groep de top van 3726 mtr + NAP. Een geweldig uitzicht, zonsopkomst en weten dat je de uitdaging gehaald hebt maakten alles goed! Daana terug en zo waren we om 8.00 zaterdagochtend binnen 24 uur dus van 1300 + NAP naar 3700 + NAP en terug naar 2640 + NAP gegaan. Na een eten en nog even genieten van het uitzicht op naar een vulkaanmeer op 2000 + NAP en jezelf daarna nog verder uitdagen door aan de andere kant weer terug naar 2640 +NAP te moeten om uit te komen op een bergkam aan de andere zijde. Wat waren we blij toen we daar waren en konden we goed slapen. Echter we wilen avontuur en kregen dat ook, want om 21.00 uur stak er een storm op die uiteindelijk alle tenten op 1 na verwoeste. Voor mij een mijn mede tentgenoot betekende dat slapen in een klapperende tent waar het buitendoek nog net op was blijven liggen en waarvan de tentstokken helemaal gebogen waren. Op zondagochtend 6.00 uur toen het licht was er gelijk vandoor het de ravage achterlatend voor de porters om op te ruimen. Na een stuk gedaald te zijn, kon je je niet meer voorstellen dat het zo hard waaide bovenop en zo koud was daardoor ook. Uiteindelijk zijn we allemaal goed teruggekomen in Senaru aan de andere kant van de vulkaan om 13.00 uur op 600 + NAP. Een mooie ervaring en uitdaging rijker! ( en ook een paar gevoelige spieren en knieen, maar dat mag de pret niet drukken). De groep vertrok vervolgens naar verschillende strandplekken van Lombok en ik bleef achter om plannen te maken voor de komende 1,5 week die nog restte.

Hiervoor gistermiddag (zondag 21-09) naar de plaatselijk watervallen geweest. Uiteindelijk hier besloten om nog verder te gaan naar eiland Sumbawa dat weer westelijk ligt van Lomtok. HIer ben ik nu dan ook (maandag 22-09). Helaas eindigde de dag gisteren in een anti-climax toen ik nadat ik bij de 1e (hoog gelegen watervallen) mijn plannen gemaakt had naar de 2e waterval ging (lager gelegen in de kloof). HIer kon het water ingegaan worden en ik zat een tijd te twijfelen en kwam uiteindelijk er achter geen zwembroek te hebben en ging dus op weg terug. Toen werd ik net voordat ik helamaal weg was door een poolse dame met een noodkreet teruggeroepen. De mensen in het water (ca 10 man/vrouw) waren bezig met naar wat later een indonesische man bleek die niet goed was wat ik kon zien op afstand. Ik eerst met de poolse dame praten over belen noodnummer eerst 112 waarbij ik later dacht shit klopt niet volgens mij heb ik 110 gelezen. Beiden lukten echter niet. Ondertussen was duidelijk dat het verschrikkelijk mis was met de man. Ik mijn kleren uit en in onderbroek erheen. Ze bleken bezig hem half-half te reanimeren en hij was buiten bewustzijn. Het betekende dat ik tot mijn afschuw moest reanimeren. uiteindelijk samen met een engelsman 1,5 uur gereanimeerd, terwijl er uiteindelijk alleen parkpersoneel kwam en geen dokter. De indonesiers wilden hem vervolgens naar boven brengen. UIteindelijk was het toen al schemer en tegen 18.00 uur. De toeristen (engelsman en ik die reanimeerden en zijn vriendin en poolse mensen) gingen daarna in een depri stemming ook naar boven. De vriend van de indonesier was mij en de engelsman erg dankbaar maar ook verdrietig.Een verschikkelijk einde van de dag dus. Ik hoop dit niet veel vaker te hoeven doen, maar heb gelukkig kunnen doen wat het maximale was wat kon.

's avonds samen met de toeristen nog zitten eten om e.e.a. te laten landen. Vannacht gelukkig goed geslapen en nu weer verder met de reis.

Nou tot zover een geweldige uitdaging, die helaas gisteren ook overschaduwd werd.